అమ్మ...(కథ)

 

                                                                            అమ్మ                                                                                                                                                                         (కథ)

సృష్టిలో ప్రతి ప్రాణికీ మూల కారణం అమ్మ. కన్నతల్లి బిడ్డని తొమ్మిది నెలలు గర్భాశయంలో పెంచి, తర్వాత జన్మనిచ్చిన ప్రేమమూర్తి. ఆ తర్వాత పాలు త్రాగించి, ఆహారం తినిపించి, ప్రేమతో పెంచుతుంది. అందుకే తల్లిని మించిన ప్రేమమూర్తి ఈ ప్రపంచంలోనే లేదంటే అతిశయోక్తి కాదు.  ప్రపంచంలోకెల్లా తీయనైన పదం అమ్మ. అమ్మ ప్రేమ కంటే గొప్ప ప్రేమ, అమ్మ కంటే గొప్ప భద్రత ఎక్కడా లేదు. అమ్మ ప్రత్యక్ష దైవం. అమ్మ ఋణం ఎన్ని జన్మలు ఎత్తినా తీర్చుకోలేనిది.

అలాంటి తన తల్లికోసం ఈ కథలోని హీరో ఎన్ని తిప్పలు పడ్డాడో చూడండి. ఎందుకంటే చాలా కోడళ్ళకూ అత్తగారంటే పడదు. ఈ కథ హీరోగారి భార్య కూడా ఆ కోవకు చెందిదే. అయితే తల్లి-భార్యా ఉన్న త్రాసును సరిసమంగా ఎలా ఉంచుకోగలిగేడు అనేదే మీరు తెలుసుకోవలసింది. దానికి ఈ కథను చదవండి.

*****************************************************************************************************

వేకువజాము 5.30 గంటలు!

బద్దకంగా నిద్రలేచి వాకిటికి వచ్చాడు రమణ!

డెబ్బై ఏళ్ళు దగ్గరపడుతున్న అతని తల్లి, ఆ వృద్ద రిటైర్మెంట్ వయసులోనూ వాకిలి చిమ్మి, ముగ్గు వేస్తోంది!

అమ్మను చూస్తుంటే రమణకి మనసు తరుక్కుపోయింది! పాపం అనిపించింది! అతని భార్య వర్షిణికో ఇంటి పనులు చేయటం అసలు ఇష్టంలేదు! ‘అత్తగారు ఏది చెప్పినా మంచికోసమే కదా చెబుతారు...’ అని అనుకోకుండా తప్పు కనిపెడుతుంది!

ఏం చేయాలా అని ఆలొచించిన రమణకి ఎప్పుడూలాగానే తన వ్యూహం ఉపయోగించాలని నిర్ణయించుకున్నాడు!

“వర్షిణీ...!”

“....ఊ!”

“నువ్వు వాకిట్లోకి వెళ్ళి చూసావా...?”

“లేదు...ఇప్పుడే లేచాను...!”

రమణ స్వరం కొంచం పెద్దది చేసుకున్నాడు.

“అమ్మని ముగ్గు వేయకు...ముగ్గువేయకూ అని ఎన్నిసార్లు చెప్పుంటాను...! ఇది ఆవిడ ఇల్లుట...! ముగ్గు వేస్తోందట...! వెళ్ళి చూడు... వర్షిణీ!  వంకర్లు టింకర్లుగా ఒక ముగ్గు! ఎవరడిగారు ఈవిడ్ని ముగ్గు వేయమని? ఇల్లే అసహ్యంగా ఉంది...! ఇలా ముగ్గువేస్తే మహాలక్ష్మి ఇంట్లోకి వస్తుందా? వయసైందే తప్ప, ఇంకా బుర్ర పెరగలా...”

రమణ, తన తల్లిని తిడుతూ ఉంటే వర్షిణీకు సంతోషంగా ఉంది.

వర్షిణీ చిన్న స్వరంతో మాట్లాడటం మొదలుపెట్టింది...!

“సరే...వదలండి! రేపటి నుంచి నేను ఉదయాన్నే లేచి ముగ్గువేస్తాను...! ఆవిడకు అనవసరమైన గొప్పే ఎక్కువ...!”

వర్షిణీ చెప్పిన వెంటనే రమణ పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచాడు.

‘ఇక మీదట అమ్మ పొద్దున్నే లేచి, స్నానం చేసి, ముగ్గు వేసి శ్రమ పడదు...’ అని రిలీఫ్ అయ్యాడు.

“వర్షిణీ...నువ్వు చెప్పేదే కరెక్టు...నువ్వు చుక్కలు పెట్టి ముగ్గువేసే అందమే వేరు. పెళ్ళైన కొత్తల్లో చూసాను కదా. ఎంత అందంగా ఉండేదో. ఇంటికే ఒక కళ వచ్చేది...!” అని ఆమెను పొగడాడు.

“సరే నండీ... రేపట్నుంచి నన్ను ఉదయాన్నే లేపేయండి...!” అన్నది.

ఆఫీసు ముగించుకుని, సాయంకాలం రమణ టయర్డుగా ఇంటికి వచ్చినప్పుడు, అతనికి కాఫీ ఇచ్చిన వర్షిణీ, రమణ పక్కన కూర్చుని మాట్లాడసాగింది...!

“ఏమండీ...!”

“ఊ...చెప్పు వర్షిణీ!”

“ఈ ఆదివారం రోజు చిన్న తిరుపతికి వెళ్దామా...?”

“....ఊ!” అని అన్న అతనికి అప్పుడే గుర్తుకు వచ్చింది అమ్మ జ్ఞాపకం!

ఈ ఆదివారం అమ్మకు డెబ్బైయవ పుట్టిన రోజు!

‘ఈ ఆదివారం అమ్మకు పుట్టిన రోజు అని చెబితే అమ్మకు కొత్త డ్రస్సు కొనివ్వటానికి వర్షిణీ అంగీకరించదు...! ఈ వయసులో ఆవిడకెందుకండి కొత్తచీర అంటుంది. ఏం చేయాలి?’ అని ఆలొచించాడు.

“బిడ్డనూ, అమ్మనూ ఇక్కడ వదిలేసి వెళ్దామా?” రమణ అడిగాడు.

“ఆవిడ కూడా రానివ్వండి...బిడ్డను చూసుకుంటూ లాడ్జీలోనే ఉండనివ్వండి! మనం మరుసటిరోజే తిరిగి వచ్చేస్తాము కదా...”

“ఓ... ఒక మంచి ఐడియా వర్షిణీ.  అమ్మ ఎప్పుడు చూడు ఒక మాసిపోయిన పాతచీర కట్టుకుని నిలబడుతుంది...! భర్త లేకపోతే మంచి చీరలు కట్టకూడదా ఎం...? పిలుచుకు వెళ్ళే మనకే అవమానం...!” విసుగుతో చెబుతున్నట్టు చెప్పాడు.

“కరెక్టుగా చెప్పారు...మీరే రేపు ఆఫీసు నుండి వచ్చేటప్పుడు రెండు చీరలు కొనుక్కొచ్చి ఇవ్వండి...!”

“సరే వర్షిణీ...తరువాత, కొత్తగా కొన్న చీరలను ఇప్పుడే ఆమెకు ఇవ్వకూడదు. వెంటనే కట్టినా కట్టేసుకుంటుంది. ఆదివారం నాడే ఇద్దాం!”

“అవును...మీరు చెప్పేదే సరి!”

ఆమె జరిగిన వెంటనే ‘హమ్మయ్య’ అనుకున్నాడు.

మరుసటిరోజు రెండు చీరలు కొని తీసుకువచ్చి బద్రపరిచాడు.

ఆదివారం!

వర్షిణీ స్నానం చేస్తున్నప్పుడు, రమణ, తల్లి కాళ్ళ మీద పడి నమస్కరించాడు!

“ఏమిట్రా...? ఎందుకు కాళ్ళమీద పడుతున్నావు?” ప్రేమగా అడిగింది.

“ఈరోజు నీకు డెబ్బైయవ పుట్టిన రోజు...!”

“గుర్తుంచుకున్నావా...?” అభిమానంతో అడిగింది.

“తల్లిని మరిచిపోగలమా?” అన్న రమణ కొత్త చీరలను తీసి ఆమెకు ఇచ్చి కట్టుకోమన్నాడు.

“రేయ్...! నువ్వేమన్నా చిన్నపిలాడివా...? నువ్వు ఏదిచేసినా, ఏం చేసినా అది అమ్మ మంచికోసమే చేస్తావని నాకు తెలుసు! నువ్వు నా గురించి బాధపడకుండా సంతోషంగా జీవించరా...!”

రోజులు గడిచినై...!

“ఏమండీ...!” వర్షిణీ పిలిచింది.

“ఊ...చెప్పు వర్షిణీ...!”

“ఈ వేసవి సెలవులకు ‘ఊటీ’ వెళ్దామా...?”

“ఓ...! ఒక...ఒక వారం రోజులు ఉండి, ఊటీ మొత్తం తిరిగి చూసొద్దాం...?” అతనూ ఆశగా చెప్పాడు.

“ఇప్పుడంతా వారం, పదిరోజులకు కూడా వయసైన వాళ్ళను వృద్దాశ్రమంలో ఉంచుకుంటున్నారట. మీ అమ్మను వృద్దాశ్రమంలో వదిలేసి వెళ్దాం...!”

వర్షిణీ అలా చెప్పేటప్పటికి రమణకి గుండె గుభేలు మంది. చెమటలు పూసినై! కొద్ది క్షణాల్లో తెరుకుని వ్యూహం ఆలోచించాడు.

“వర్షిణీ...! నువ్వు చెప్పేది కరెక్టే...కానీ నాకు ఇంకొక ఐడియా గుర్తుకు వచ్చింది...!”

“ఏమిటది...?”  ఆశగా అడిగింది.

“ఇలా చూడు...ఊటీలోనే మా అమ్మ చెల్లెలు, అదే మా పిన్ని ఇల్లు ఉంది కదా? అమ్మను అక్కడకు తీసుకువెళ్ళి వదిలేద్దాం. మనం కూడా లాడ్జీ తీసుకుని ఉండక్కర్లేదు. వేసవి సెలవుల్లో ఊటీలో లాడ్జీల అద్దెలు చాలా ఎక్కువగా ఉంటాయి. తరువాత బిడ్డ గొడవ చేసినా అమ్మ దగ్గర వదిలేయచ్చు. మనం ఆనందంగా, హాయిగా ఉరంతా చుట్టి చూసి రావచ్చు. అమ్మకోసం టికెట్టుకు ఖర్చుపెడితే చాలు. మిగితా ఖర్చు చాలా మిగులుతుంది...వృద్దాశ్రమంలో కూడా పదిరోజులకు పదివేలు అడుగుతారు...!”

“ఓ...మంచి ఐడియా నండీ...అలాగే చేద్దాం. నేను వెళ్ళి మీకు టిఫిను తీసుకువస్తాను...!”

ఆమె వెళ్ళగా, రమణకీ పెద్ద గండం నుండి తప్పించుకున్నట్టు ఉన్నది!

‘అమ్మ పాపం...చాలా రోజులుగా చెల్లెల్ను వెళ్ళి చూడాలి అని చెప్పేది. అలా చెబితే వర్షిణీ వెళ్ళనివ్వదు...ఇలా మార్చి ఆలోచించాల్సిందే...’ అని తనలోపల తాను గొణుకున్న అతను తల్లి దగ్గరకు వెళ్ళి సంతోషపడుతూ విషయం చెప్పాడు!

“నా వలన నీకు చాలా కష్టం రా...!”

“ఇందులో ఏముందమ్మా కష్టం! పిల్లలందరూ వాళ్ళ అమ్మా-నాన్నలను చివరి వరకు కాపాడాల్సిన బాధ్యత ఉందమ్మా...అంతమాత్రానా వాళ్ళను చివరివరకు ఇంట్లో ఒక మూల ఉంచి చూసుకోవటం కాదు, వాళ్ల చిన్న చిన్న ఆశలను నెరవేరుస్తూ, వాళ్లకు ఆనందం పంచిపెట్టటమే ముఖ్యం అమ్మా. అదేనమ్మా నేను చేస్తున్నాను!”

చెప్పిన రమణ కళ్ళల్లో నీరుకార అమ్మ గదిలో నుండి బయటకు వచ్చాడు!

మరుసటి రోజు...!

ఆఫీసులో రమణ టేబుల్ దగ్గరకు అతని స్నేహితుడు కాంతారావ్ హడావిడిపడుతూ వచ్చాడు!

“ఏమిట్రా...విషయం?”

“మంచి ప్లీడర్ ఉంటే చెప్పు...”

“దేనికి?”

“నాకూ నా భార్యకూ అడ్జెస్టు కావటంలేదు...ఎప్పుడు చూడు మా అమ్మను తప్పు పడుతోంది...! కానీ, ఆవిడ పాపం, కుటుంబం విడిపోకూడదని చాలా మౌనంగా అన్నీ భరిస్తూ ఉంటున్నారు”  

కాంతారావ్ చెప్పిన వెంటనే రమణ నవ్వాడు.

“రేయ్... రమణా! నువ్వెందుకు నవ్వుతున్నావు? నేను సీరియస్ గానే మాట్లాడుతున్నా...”

రమణ, తాను తన భార్యను రోజూ ఎలా మేనేజ్ చేస్తున్నాడో...అది వివరించి చెప్పాడు.

“ఓ...! కుటుంబాన్ని ఒక దారం మీద నడిపించటానికి ఇలాగంతా దారుందా..?” అని కాంతారావ్ ఆశ్చర్యంగా అడుగుతున్నప్పుడే కాంతారావ్ సెల్ ఫోన్ మోగింది!

“ఏమండీ...!”

“చెప్పు! ఏమిటి సమస్య..?” మనసులో టెన్షన్ చేర ఆందోళనగా అడిగాడు.

“మీ అమ్మ చెల్లెలు శ్రీకాకులం నుండి వచ్చి ఒక వారం పదిరోజులు ఇక్కడ ఉండబోతారట...! ఇదేమన్నా సత్రమా...? నేనేమన్నా వంట మనిషినా...? మొదట మీ అమ్మను తీసుకువెళ్ళి వృద్దాశ్రమంలో చేర్చి రండి. అన్ని సమస్యలూ తీరుతాయి...!” కాంతారావ్ కి చెమటలు పట్టినై.

రమణ చెప్పిన టెక్నిక్ జ్ఞాపకమొచ్చింది!

“ఉషా!” ప్రేమగా పిలిచాడు.

“ఏమిటి...?” కోపంగా అడిగింది.

“ఇలాచూడూ, అమ్మ చెల్లెలు, అదే మా పిన్ని ఉందే ఆమెకు పొలాలూ, తోటలూ అని చాలా వసతులు ఉన్నాయి...నేను ఫోను చేసి ఒక మూడునెలలకు కావలసిన బియ్యం, పప్పులు, నూనె అన్ని తీసుకురమ్మంటాను...తరువాత ఏముంది? ఆవిడ  ఒక వారం ఉన్నా, మనకు మూడునెలల పచారీ సరకులు దొరుకుతాయే...! మనకి లాభమే కదా...?” అని కాంతారావ్ అడుగ, ఉషా మెల్లగా “అవును మీరు చెప్పేది సరే...ఆవిడ్ని రమ్మని చెప్పండి...” అన్నది.

పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచిన కాంతారావ్ “ఇన్ని రోజులు ఈ ఐడియాను చెప్పకుండా ఉన్నావే...చాలా థ్యాంక్స్ రా...” అని సంతోషంగా రమణ దగ్గర చెప్పి హుషారుగా తిరిగి వెళ్ళాడు.

***************************************************సమాప్తం******************************************